Inaugurada a exposición “SEICA” do carballiñes Xesús Carballido

No Museo do Pobo Galego con presencia de autoridades e invitados tivo lugar a inauguración da mostra “SEICA” do artista carballiñes Xesús Carballido

Traxectoria de Xesús Carballido ( Fonte: Afundación )

AVANTAR ACTIVIDADES

Comezou a expoñer individualmente en 1992, en Noia, A Coruña, e fíxoo en case todas as cidades e vilas importantes de Galicia. Colectivamente apareceu na terceira Mostra Unión Fenosa de 1993, e posteriormente a súa obra estivo presente en mostras de Ourense, A Coruña, A Mancha, Madrid, e en Francia e Santiago de Cuba. Está representado no Museo Unión Fenosa da Coruña, na Fundación Granell de Compostela e noutras coleccións de Galicia e Cuba.

A arte de Carballido é absolutamente peculiar, inconfundible. Partindo de evocacións de obxectos, gravados, xoguetes adminículos dun pasado entre remoto e próximo, recrea estampas, deseños, postais, coma se todo estivese envellecido, amarillecido polo paso do tempo. Participa da “colaxe”, do “pop” e non pouco do surrealismo, porque ao fin é tanto ou máis onírico que recreador do real.

A pátina que o po crea sobre o abandonado parece apropiarse da obra deste artista estraño, ás veces tamén próximo aos modos do constructivismo de Torres García en canto á composición de “quebracabezas”. Ocres e sepias, cartolinas abarquiñadas, obxectos de ortopedia e publicidade do pasado, que encantarían ao barroquismo Gómez da Serna, o galego simplifícaos, reducíndoos a perfís, a liñas concisas, a meras siluetas rexistradas en táboas perforadas, carcomidas, emerxendo de caixas de madeiras aromáticas que perderon xa o seu aroma. Constrúe, a modo de retablillos, ámbitos imposibles de referenciar concretamente e que, con todo, todos temos na memoria, porque cremos velos non lonxe da nosa contorna cotiá.

Esa actitude levou a Carballido á escultura, ou máis ben ao obxecto corpóreo, en composicións complexas que acumulan sabiamente, aínda que con aparencia de despreocupación, os obxectos máis varios, desde tipos de imprenta a cunchas mariñas, ferros forxados, restos de xoias, etiquetas de produtos comerciais e mil cachivaches máis.

O seu barroquismo irrenunciable é, ás veces, secuela de cubismo razonante, xeométrico e cabal, ou debuxo infantilizado que eleva a transcendente e preocupante. Ou simplemente, combina caixas e pequenos estoxos metálicos onde aparece aínda, desvaída, a imaxe que lles serviu de atractivo en data indeterminable.

Inventario de rarezas, recuperado faiado da memoria, populismo intelectualizado. A capacidade creadora de Carballido é inmensa a partir do reto que para el supón todo ese mundo de refugallo e almoneda que tan hábilmente manexa.