Manuel Herminio Iglesias
Alá polo 1968 escoitei a primeira cantiga de Joán Manuel Serrat. Lembro que merquei nun estanco de Ponte Canedo unha revista que se chamaba Fans e nela viña unha cantiga co texto en catalán cos acordes de guitarra. Tamén traía unha foto do artista. A cantiga chamábase: Canço da matinada.
Non sei a razón, pero aquela cantiga animoume a coñecer máis a personalidade deste rapaz que comezaba a camiñar no mundo da música. E dende aquela fun seguindo os seus discos pois, ademais da voz de barítono deste catalán universal, chamábanme a atención as letras; pois todas tiñan mensaxes moi interesantes. Eran os anos nos que os chamados cantautores tiñan moito espazo musical. Eses cantantes medio poetas que presentaban as súas pezas a golpe de voz acompañados cuns acordes sinxelos de guitarra. Son moitos os nomes que lembro. Direi algúns: Manolo Diaz, Paco Ibañez, María del Mar Bonet, Cecilia, Victor Manuel, Aute e un longo etc. Daquela todos falaban de liberdade. Era xente que traía unha linguaxe nova e moi distinta á música que circulaba nas emisoras daquel tempo. Era un aire fresco que falaba de problemas do momento e de realidades moi distintas á vida que a oficialidade do réxime publicaba no parte diario.
Naqueles anos, onde a música que reinaba era a da chamada copla española, aquela cantiga en catalán chocábame moito e viña a dicirme algo: Se vives en Galicia e tes unha lingua propia, emprégaa, polo que canta e fala e faino sen complexos.
Naquela década de efervescencia social, a finais do sesenta, comezaban a xurdir e a escoitarse os compoñentes do grupo de cantautores galegos coñecido como Voces Ceibes e tamén un grupo ourensán que naceu con ex alumnos do Seminario: Folk Cantigas. Que lembranzas as deste fato de rapaces que cantaban aquelo que dicía: “Desperta rexión asoballada e mírate no espello que tes diante…” ou aquela outra: “Algo cheira a podre ó noso arredor cando lle cortan as alas ó paxaro pra non voar; cando nin se pode loitar polos demais…”
Pois ben, nese tempo Serrat poñíalle voz a Antonio Machado, a Miguel Hernández e a outros poetas. Tamén musicaba textos propios, todos realmente fermosos. E nesa liña seguiu ate os nosos días. A súa estela poética e musical deixa tras de si un fato de fermosas cantigas que nos fan meditar e lembrar que nas cousas máis sinxelas da nosa existencia hai poesía. Atrás quedan títulos como: El titiritero; Le llamaban Manuel; Fiesta, Cantares, Mediterráneo; Esas pequeñas cosas; Romamce de Currito el Palmo; e un sin fin de nomes que marcaron un tempo e unha maneira de plasmar na música a realidade dunha sociedade que fuxía do branco e negro e camiñaba cara a modernidade.
A día de hoxe ós cantautores son máis escasos. Quizais a situación política daqueles anos axudou a que ese fenómeno cultural tivera tanta resonancia. Hoxe mandan outros ritmos importados sen contido social e soamente pensados para a divertimento. Vivimos o tempo do contorneo senxual e o chunda chunda que o invade todo. En fin, Serrat marcou unha época que tivo unha característica: mesturar poesía e música dunha maneira que o fermoso ten a capacidade de transmitir beleza sensibilidade ademais de mensaxe con contido. Que siga nesa liña moitos anos, aínda que non sexa dende os escenarios.
Outros artigos de Manuel Herminio Iglesias
Ourense, por riba das ideoloxías
Vandalismo, botellóns e desleixo
Dúas maneiras de actuar na política