Manuel Herminio Iglesias
Fun cantado un alalá pra alixeirar o camiño,
tantas veces o cantei que se fixo meu amigo.
Fun cantando un alalá pra levar mellor a andaina,
e decateime que o canto cura as penas da alma.
Cantai rapaces cantai, que o cantar sempre fai ben,
que o dia que non cantedes algo en vós está a morrer.
Canto que sae da alma, vive sempre na memoria,
e lembra amores pasados que agora xa son historia.
Fun cantando u alalá entre os carballos e os bidos,
e os paxaros que voaban tamén cantaban comigo.
E sentinme tan contento que esquecín penas e prantos,
e agora sempre que podo camiño ledo cantando.
Fun cantando un alalá pra alixeirar o camiño
e fuxir da soidades e as trasnadas do destino.
Pra fuxir de moitos males, eu sigo cantando agora,
pois o canto é vos pra todos: menciña liberadora.
Tempo de verán. No pais, a pesares da vaga de calor e dos grandes incendios, hai festas e festivais por tódalos ecunchos. Os programas dos concellos tentan ofertarlle ós cidadáns alternativas culturais e lúdicas. Na cidade das Burgas todo sigue escuro, nada salientable se espera e, a desfeita cultural, continua capitaneada polo alcalde Jácome. Mais, a pesares da gevedade dos lumes e da sequía, o que manda en toda Galicia son as festas populares ós santos e os produtos da terra e do mar. A xente, despois de dous anos de silenzo, quere saír e sentir a ledicia de vivir; a ledicia de falar cos demais, de verse e darse un beixo nas meixelas. En fin, de disfrutar da compaña de amigos e da familia e de esquecer as trasnadas da Covid, da guerra de Ucrania, dos problemas do medio natural e de todo aquelo que nos quita o sono.
E os versos do principio traénme á memoria os tempos daquelas festas nas que aínda non chegaran esas amplificacións que nos abouxan e impiden as conversacións. Os músicos tocaban a pelo e sen tantos artiluxios ou con sinxelos autofalantes colocados de arbore en arbore como acontecía no xardín do Posío. Mais daquelas podíase falar coa parella e manter unha conversa fluida. Eran os anos da orquetra Auria, dos arquinos e outras. O obxectivo era o baile, a diversión e buscar unha relación de amizade ou do que fora. Agora, nos tempos que corren ademais de non poder falar, tampouco os mozos e mozas cantan. Todo quedou como unha lembranza do pasado. Pois, tristemente, entre o volume das amplificacións e as estridencias musicais de moitos grupos, xa non se pode cantar nin se entende o que din dende eses palcos cheos de luces pois bérrase e todo é balbordo. As festas, que son a alma dos pobos e aldeas, trocaron o paso e xa non son o que eran. Di un refrán que: quen canta os seus males espanta. E, en certa medida, é verdade. Pois ben, agora que, na teoría, os rapaces saben máis de música, pois nos colexios os mestres ensínanos a cantar, cando chegan esas festas, o que manda xa non é o canto: son os decibelios. E con tanto volume nin se pode cantar nin falar. O abuso dos medios electrónicos non axuda ren a mellorar as condicións musicais. Non hai moito tempo estiven no Principal desta cidade escoitando un concerto de Xabier Díaz, e si había unha pequena amplificación. Mais resultaba agradable. E sabedes o que máis me gustou do concerto? Pois foi, cando o público cantaba parte das cancións e os retrousos. Pois ese feito levou o artista a dicir: que ben se canta en Ourense parecedes a Coral de Ruada. A técnica, na súa xusta medida, é un bo complemento para a música. Máis cando abouxa é un indicativo da mediocridade dos que a empregan. Cantar non é berrar nin escudarse no abuso dos decibelios que tanto molestan.
En fin, os versos do principio recórdanme os tempos de cando ía ás mozas. Cando a xente con moi poucos medios cantaba na rúa, cando saía de ronda, cando entonaba cancións despois do xantar, ou cando cantaba nas igrexas do pais. Agora xa non se fala nin se canta. Pois mentres xantamos vemos a tele ou escoitamos as novas pola radio. Por eso, ises versos sinxelos, son versos que sirven pra lembrar dúas cousas: a primeira é que o canto sempre fai ben; pois é menciña liberadora que axuda a liberarnos, fuxir dos problemas e vivir ledamente. A segunda é que cantar forma parte da nosa vida e tamén axuda a exercitar as cordas vocais, que son un elemento vital pra comunicarnos. Polo que, o de berrar, non é cantar nin axuda a nada. Por iso, hai moitos anos, fun cantando un Alalá, e a pesares do que acontece na nosa vida, do balbordo que nos invade, cando podo, sigo cantando.
Outros artigos de Manuel Herminio Iglesias
Ourense: Sen obxectivos nin proxectos
Ourense, por riba das ideoloxías
Vandalismo, botellóns e desleixo
Dúas maneiras de actuar na política
