Atados á Utopía

Manuel Herminio Iglesias

Vivir tendo como  referente unha utopía pode ter certo sentido nalgúns casos. As utopías serven pra traballar por unha meta lonxana. Mais sendo certo, cando a utopía non ten visos de ser realidade, e dende esa posición ideolóxica se quere servir a unha sociedade diversa e  moi complexa,  a discusión esta servida, pois esa meta utópica  ten  poucos visos de ter éxito. 

Esto pode ser o resume  do que acontece nalgúns movementos  políticos nesta terra. Pois as posturas minoritarias  que se amparan na utopía permanente son un estorbo  pra que  a maior parte do grupo sexa capaz de achegarse á  sociedade  pra que esta se  sume a ise proxecto.

Gobernar nunha sociedade democrática implica acadar maiorías e un respaldo social moi importante. Mais cando as organizacións políticas están tuteladas  e se acomodan soamente a reivindicar e denunciar sen seren   capaces de acceder a sectores sociais que non lle son propicios, aparece o síndrome de sentirse a gusto na oposición sen aspirar a remangarse e gobernar sabendo que iso implica contradicións importantes.  Hai anos lembro cando Quintana quixera abrir o nacionalismo a sectores menos dogmáticos.  Axiña esa liña foi cortada polos gardiáns das esencias que tutelan a este movemento. A día de hoxe  o nacionalismo galego goza dunha posición importante pois é a segunda forza política en Compostela. Mais  na historia electoral galega  a realidade é que os populares, convocatoria electoral tras convocatoria, non  perden  forza electoral nin escanos e seguen  no poder dende hai moitos anos.  Polo que o transvase de votos na parte oposta   repítese  despois de   cada convocatoria electoral. Ou sexa: baixan os socialdemócratas do PSOE e sube o  BNG. Esa é a realidade,  mentres  os populares gobernan coas mans libres que lles dá a maioría absoluta.

Semella pois que a dirección dos  nacionalistas galegos  non entendeu esa mensaxe ou, pola contra lle ten medo a apertura real á sociedade.  Achegarse a sectores sociais que non lle son propicios debera ser o obxectivo máis importante a acadar  de agora en adiante. A señora Pontón di que pretende abrir o nacionalismo pra ensanchar a súa base electoral. E ese é  un obxectivo que merece a pena. Mais outros  que xa  o intentaron non acadaron o obxectivo,  pois axiña  foron marxinados.  E mentres o Bloque non  de un salto  e engaiole a moitos máis votantes que o miran con certa desconfianza, seguirase  na mesma lea.  Falar de ampliación de base social  implica rematar con conceptos  como de quen é máis galego, ou de entender que o universo dos votantes vai moito máis alá do pequeno mundo dos militantes; tamén  implica abrirse á sociedade buscando un pracmatismo político que hoxe non se ve por ningures.  Significa aceptar como compañeiros de viaxe ós que non falan a lingua de Rosalía e fuxir de adxectivos de quen é máis nacionalista e outras terminoloxías que non procese expoñer. Significa tamén  facer políticas sen vetos  inútiles  aceptando que sempre é mellor o mal menor a que todo vaia cara o desastre. Significa arredarse de compañeiros políticos que restan no canto de sumar. En fin: quixera que  a señora Pontón tivera éxito nese obxectivo que propón. Quixera que tivera sorte e chegara a gobernar. Máis temo que os gardiáns das esencias poñan atrancos a tal meta. Vivir atados á comodidade da utopía pode parecer moi interesante. Mais si se queren mudar ás cousas e serlle útil á xente desta terra nunha sociedade moi plural  non queda outra que anchear a base electoral abrindo portas  e mudando conceptos arredistas e exclusivistas.  Pois do contrario  o anquilosamento ideolóxico e dogmático axudará a  que volva a funcionar o péndulo e o transvase de votos volverá a ser realidade.


Outros artigos de Manuel Herminio Iglesias

Ourense e a enerxía eléctrica

Cuniupuyara

O insulto no canto do argumento

Os Bacelos de Prata 2024

Vivir no Rural

Catalunya: Un tempo novo

Algo cheira a podre

Pasarse de voltas

Tempo de charlatáns e predicadores

Haberá moción de censura?

As recetas da motoserra

Adeus á independencia

Non todo vale pra acadar o poder

A noria do tempo

Ditadores coa faciana de demócratas

Amarrado polos ovos

Unha cantiga sin alma

A opinión de Manuel Herminio: “Enfurruñados ou riquiños”

Quen fala dos problemas desta terra?

Asaltar o ceo contra o pracmatismo

Volve o tempo das promesas

Aquelas pequenas cousas

A fantasía e o consumismo no Nadal

Feijoo e as maiorías absolutas

Tempo de Magostos

Coidado cos salvapatrias

Descoñecen o que berran e chantean?

Achegarse á España real

Lavándolle a faciana a extrema dereita

A Resaca Electoral

O puzle ourensán

Música de calidade

As licencias dos quen mandan

Pacto cós ourensás

Moita enerxía sen rentabilidade

Xente sinxela

Os que pasan á historia

A Aposta Galeguista

Fun cantando

Nin Música nin Letra

Un home feito de cartos

Tempo de lecer e refexión.

As leiras a ermo

A longa sombra da corrupción

Erro Histórico

Llegó la mami….

Un crego de parroquia

Ourense: Sen obxectivos nin proxectos

e Ourense, existe?

O Nadal da Saudade

Unha area no zapato

Serrat e os cantautores

As incertezas na aldea global

Ourense, por riba das ideoloxías

O importante é a pasta

Sos Ourense!!!

Ourense cara un ermo cultural

Vandalismo, botellóns e desleixo

Na procura da felicidade

Dúas maneiras de actuar na política

Tinte galeguista

Abrindo un novo camiño

Lembrades a democracia organica?

Actuar en manada

Os refráns na política

As miserias na política

De xeonllos e pedindo perdón

Culturetas de ….

Arroutadas

PUBLICIDADE ---------------------------------------------------------------------------------------------------