Manuel Herminio Iglesias
Zorra parece que será a representante de España no vindeiro festival de Eurovisión. Pasados os anos, e vendo o que a día de hoxe acontece na elección da cantiga pra ise festival, a conclusión que se pode sacar, é que a música que sae á luz pode clasificarse de música clinex, pois soamente vale pra o consumo, e pasado un tempo vai ó caldeiro do lixo que é o esquecemento. Se buscamos comparacións co que acontecía unha xeneración atrás, para elexir a cantiga representativa desta España nese evento musical, partíase doutros parámetros. Polo que o texto e a música tiñanse máis en cosideración. A conclusión é que co avance das chamadas novas tecnoloxías impúxose un modelo de elección no que a calidade artística decaeu e con ela as cantigas que nese festival queren concursar. Pois a música e a calidade dos textos pasaron a seren ocupados por unha escenografía que convirte toda a escena nun espectáculo de cabaret no que as luces, o son gravado e o artificio sustituen á calidade artística.
Moitos foron os éxitos que Eurovisión lanzou no mundo da música. Algúns aínda siguen a sonar. Moitas foron as cantigas que interpretadas en directo coa orquestra en vivo que lle deron emoción a un festival, que cos seus defectos, tivo tempos de certa gloria. As cousas mudaron e a cita de eurovisión xa case non interesa. E nesa mudanza de caída de calidade participou a configuración dos xurados que elixen a cantiga que neste caso representa e este noso Estado. A primeira cuestión radica en que na composición dos xurados hai escasa presenza de músicos, xente de letras e compositores. Logo a esto hai que sumarlle á participación do público coas súas mensaxes e peso; participación que teñen moita importancia na decisión final. A todo o dito hai que engadirlle a escenificación que, a día de hoxe, tomou un peso excesivo e que vai contra a calidade e contido do espectáculo.
A música cando carece de calidade e os seus textos son banais como é o caso de Zorra, perde interese e convírtese nun obxecto de consumo pra axiña esquecelo. E iso é o que acontece cando se banaliza todo ou se fan valoracións sen ter un coñecemento amplo e sosegado do que se di ou se pretende transmitir.
A excesiva tecnificación actual parece que ven a relevar a creatividade artística e a quitarlle valor a palabra, as notas, acordes e harmonías que nos levan a soñar paisaxes e momentos e tamén a lanzar mensaxes a unha sociedade embuída polos ritmos chocalleiros e machacóns. Unha sociedade que soamente crean masa e que embrutece á xente que, con un son excesivo, que move os que a escoitan como se fonsen zombis.
Sei que as innovacións da tecnica traen cousa positivas; mais a creatividade dos homes, a dos artistas a dos músicos e compositores nunca a podera sustituirse pola técnica.
Vivimos tempos nos que a cultura de masas soamente é a que ten valor. E diante esa premisa, trunfa todo o que se considera divertimento. O obxectivo único é a diversión. Ise modelo témolo perto de nos na nosa cidade. Todo é troula e diversión. Tristeiro obxectivo que soamente crea papanatismo, falla de criterio e aborregamento.
Esta españa de pandeireta xa ten cantiga pra levar a Eurovisión. Xa ten unha peza sen contido artístico e sin alma, algo semellante a do ano pasado. Viva a mediocridade.
Outros artigos de Manuel Herminio Iglesias
A opinión de Manuel Herminio: “Enfurruñados ou riquiños”
Quen fala dos problemas desta terra?
Asaltar o ceo contra o pracmatismo
A fantasía e o consumismo no Nadal
Feijoo e as maiorías absolutas
Descoñecen o que berran e chantean?
Lavándolle a faciana a extrema dereita
Moita enerxía sen rentabilidade
Ourense: Sen obxectivos nin proxectos
Ourense, por riba das ideoloxías
Vandalismo, botellóns e desleixo
Dúas maneiras de actuar na política
